Silence

I had so many thoughts in mind, so many things I could say. A voice within me, it was speaking, an active voice. But alas, none of the words vibrated my vocal cords...

Intimidated? or just shy?
What is it caused by?

Lack of confidence in the self?
Lack of confidence in one's knowledge?
Lack of confidence in one's ability to reason, and to defend one's ideas?
Is it caused by bad previous experience or lack thereof?

How can it be attacked?

Yesterday when I started writing the first paragraph of this post I had a very negative view of myself. But then when I decided to complete it now, my brain followed a more logical pathway. There sure is a reason for behaving this way, and if so, there might be a way to control it.

lies

Grown ups. Complications. Lies. Friendships shatter with lies. Internally of course, nothing should be shown, nobody should know about it. Cover everything! It's such a thick mask that you, yes yourself!, would even forget about its existence! Well it's already expected, you build up an image of your friendships and relationships so perfect that you actually believe it yourself. You start believing that your friendships are actually defined the way you think they're defined.

Yes, I have always feared growing up, for so many various reasons. And one of these reasons has always been getting used to lies, having friendships that are not transparent. I've feared this sooooooo much, and I always keep on thinking: well no one should do this, true friends never need to lie to each other because they understand each other. No this is a lie itself!!! Or maybe it's not, it's just too ideal. Too good to be true. Too hard to find.

Lies. That's all there is to growing up. It's important for you to wear your mask, and wear it tight. Play your roles, the way you have defined them.

And if you don't like playing this game, well too bad! You're already labelled with all the labels you can afford: she's dumb, she doesn't know what to say and what not to say, she doesn't think before talking, and the list goes on. You have to play this game as well, at least for other people, if not for yourself. Otherwise you're easily isolated from the rest of the world.


ای بازیگر گریه نکن
ما همه مون مثل همیم
صبح ها که از خواب پا می شیم
نقاب به صورت می زنیم

یکی معلم می شه و
یکی می شی خونه به دوش
یکی ترانه ساز می شه
یکی می شه غزل فروش

کهنه نقاب زندگی
تا شب تو صورت های ماست
گریه های پشت نقاب
مثل همیشه بی صداست

هر کسی هستی یه دفعه
پر بکش از پشت نقاب
از رو نوشته حرف نزن
رها شو از حیله خواب
نقش یک دریچه رو
رو میله قفس بکش
برای یک بار که شده
جای خودت بکس بکش

کاش که می شد تو زندگی
ما خودمون باشیم و بس
حتی برای یک نگاه
حتی برای یک نفس

تا کی به جای خودمون
نگاه ما حرف بزنه
تا کی سکوت و رج زدن
نقش نمایش منه

هر کسی هستی یه دفعه
پر بکش از پشت نقاب
از رو نوشته حرف نزن
رها شو از حیله خواب
نقش یک دریچه رو
رو میله قفس بکش
برای یک بار که شده
جای خودت بکس بکش

می خوام همین ترانه رو
رو صحنه فریاد بزنم
نقابم و پاره کنم
جای خودم داد بزنم

سقف

تو فکر یک سقفم
یک سقف بی روزن
یه سقف پا برجا
محکم تر از آهن

سقفی که تن پوش هراس ما باشه
تو سردی شب ها لباس ما باشه

سقفی اندازه قلب من و تو
واسه لمس تپش دلواپسی
برای شرم لطیف لحظه ها
واسه پیچیدن بوی اطلسی

زیر این سقف با تو از گل از از شب و ستاره می گم
از تو و از خواستن تو میگم و دوباره می گم
زندگیمو زیر این سقف با تو اندازه می گیرم
گم می شم تو معنی تو، معنی تازه می گیرم

سقفمون افسوس و افسوس
تن ابر آسمونه
یه افق، یه بی نهایت
کمترین فاصلمونه

تو فکر یک سقفم
یه سقف رویایی
سقفی برای ما
حتی مقوایی

تو فکر یک سقفم
یک سقف بی روزن
سقفی برای عشق
برای تو با من

سقفی اندازه قلب من و تو
واسه لمس تپش دلواپسی
براس شرم لطیف آینه ها
واسه پیچیدن بوی اطلسی
زیر این سقف، اگه باشه، پر می شه از گرمای تو
لختی پنجره هاشو می پوشونه دستای تو
زیر این سقف خوبه عطر خود فراموشی بپاشیم
آخر قصه بخوابیم اول ترانه پاشیم

سقفمون افسوس و افسوس
تن ابر آسمونه
یه اقف یه با نهایت
کمترین فلصامونه

تو فکر یک سقفم
...